jak ten czas szybko ucieka.

Minęło 7 miesięcy od kiedy ja i Waldek jesteśmy razem.

Minęło jak jeden dzień.

Mam nadzieję że tych wspólnych miesięcy przed nami jeszcze wiele.

Układa nam się dobrze.

Przekonałam się jak ważną rolę odgrywa w moim życiu,

oraz jak ważna jestem dla niego ja.

Czasami zdarzają nam się gorsze chwile 

ale trwają one zbyt krótko żeby je rozpamiętywać.

Pod względem związku i miłości bardzo się zmieniłam,

myślę że jest to zmiana na lepsze.

Dzięki tej zmianie mam przy sobie osobę

z którą, wiem, że mogłabym stworzyć prawdziwą rodzinę.

Od kiedy jesteśmy razem życie jest łatwiejsze.

Minęło również 9 miesięcy o kiedy nie ma na tym świecie Marcina.

Czas nie uleczył ran, co najwyżej przyzwyczaił do bólu.

Czy o nim myślę?

Owszem, myślę Są takie dni że wracam wspomnieniami do tego wszystkiego 

jednak już nie płaczę, chyba stałam się silniejsza.

Pogodziłam się z jego odejściem, zaakceptowałam jego decyzję.

Do dziś jednak nie jeżdżę na imprezy tam gdzie jeździłam z nim,

nie spotykam się z tymi samymi znajomymi, co kiedyś, z nim,

nie lubię jeździć do miasta z którego pochodzi.

Wiem że gdzieś tam jest,

On nie odszedł, On czuwa.

Moje życie trochę nabrało tempa.

Uczę się, co prawda zaocznie ale zawsze to coś.

Robię technikum, na weekendach co dwa tygodnie.

Zrezygnowałam na razie ze studiów ale nie chciałam przerywać nauki

i właśnie dlatego robię tego technika.

Od niedawna pracuję. Staram się o staż w sklepie odzieżowym

18 km od mojego domu ale mam własny samochód więc

nie mam problemów z dojazdem.

W połowie grudnia wyprowadzam się czasowo z domu.

Na razie na około 2 miesiące ale nie wiem czy później wrócę do domu.

Może być tak że po skończeniu stażu wyjedziemy z chłopakiem za granicę.