Od trzech tygodni jestem w Polsce :)

Trochę dziwnie się czuję ze świadomością

że nie muszę rano wstawać i iść do szkoły,

że nie mam zadań domowych 

ani nauki na żaden sprawdzian.

Szczerze mówiąc brakuje mi trochę tego.

Do szkoły owszem wybieram się :)

Razem z chłopakiem złożyliśmy papiery 

do technikum zaocznego.

Nauka co drugi weekend przez dwa lata, za darmo.

Mogłam iść na studia ale nie chciałam,

nie chciałam również przerywać nauki i właśnie dlatego

to technikum, a za dwa lata może pójdę na te studia.

Szukam pracy, nie chcę siedzieć w domu 

na rodziców utrzymaniu, i prosić o każdy grosz.

Pieniądze ze Szwajcarii szybko się rozejdą

tym bardziej że w ciągu najbliższego tygoddnia 

zamierzam kupić sobie samochód żeby

nie prosić więcej tatę o auto.

W związku układa się zaskakująco dobrze.

Nie spodziewałam się że ta znajomość 

może zamienić się w prawdziwy, odpowiedzialny związek.

Minęło nam 5 miesięcy od kiedy jesteśmy razem.

Zdarzą nam się różne nieporozumienie i niedomówienie,

czasami nawet kłótnie lub ostrzejsze wymiany zdań,

ale potrafimy razem to przetrwać, przeboleć,

potrafimy się dogadać, porozumieć i pokonać każdy problem.

Waldek jest pierwszym chłopakiem który dał mi tak wiele

ciepła, szczęścia, wsparcia i wyrozumiałość.

Nie wiem jak będzie nam się dalej układało,

wiem natomiast że będę się starała aby ten związek trwał jak najdużej.

Chcę ryzykować, zmieniać się i oddawać całe moje serce.

Czy myślę o Lenym?

Owszem, myślę i to dosyć często.

Często również o nim rozmawiam z chłopakiem

i znajomymi. 

Nie chcę uciekać od tematu, nie chcę tego omijać.

On żył i był dla mnie bardzo ważny.

Odwiedzam czasami jego grób,

często się za niego modlę.

Są momenty że wraca cały ból związany z jego śmiercią,

ale teraz jest inaczej.

teraz nie mam do niego żalu,

teraz poprostu tęsknię.