Czas ucieka za szybko.

Coraz bliżej matura,

a ja w ogóle się nie przejmuję.

Nie uczę się, nie myślę o tym.

Staram się być szczęśliwa i żyć chwilą,

staram się cieszyć z tego co mam,

korzystać z tego co przynosi życie.

I jestem szczęśliwa.

Mam kochanego chłopaka.

Trafiłam na chłopaka z cudownym charakterem,

który martwi się, opiekuje, przytula,

tęskni, pisze, przyjeżdża, rozmawia, 

rozumie i przy mnie jest.

Przy nim jestem naprawdę sobą,

nie muszę udawać kogoś kim nie jestem,

mogę się otworzyć, o wszystkim mu powiedzieć.

Nie boję się,

pierwszy raz nie boję się zaufać i ufam całym sercem.

Znamy się praktycznie od dziecka,

spędziliśmy razem mnóstwo czasu,

przegadaliśmy wiele godzin, nie raz śmialiśmy się

i wygłupialiśmy.

Czasami widywaliśmy się co tydzień,

a czasami razm na pół roku,

czasami mieliśmy świetny kontakty a innym

razem nie mieliśmy go w ogóle

ale znamy się dobrze, rozumiemy się i dogadujemy

a to jest w związku chyba najważniejsze.

Czasami myślę o Nim,

zastanawiam się jak by to było gdyby żył,

jak by teraz wyglądało moje i jego życie,

wiem że pewnie już nie bylibyśmy razem,

za bardzo do siebie nie pasowaliśmy,

byliśmy zupełnie innymi ludźmi.

Chciał żebym była szczęśliwa.

Wiem że czuwa nade mną, że jest przy mnie,

mam tylko nadzieję że mnie nie potępia 

za to że mam chłopaka,

mam nadzieję że cieszy się moim szczęściem,

w końcu sam prosił żebym była szczęśliwa

u boku kogoś komu naprawdę na mnie zależy.

Chciała bym z nim porozmawiać

i powiedzieć mu że wciąż za nim tęsknię