Mam tyle do powiedzenia, tyle do przekazania, tyle do zapamiętania. Płacz pomaga mi ze złością. Złość pojawia się, kiedy za bardzo tęsknie, za bardzo chciałabym Cię widzieć, a za często nie ma możliwości. Mimo tego, że wiem jaki to układ. Nie mam wątpliwości, że jesteś dla mnie kimś na prawdę ważnym. Czy się zakochałam? Myślę, że nie. Choć coraz więcej osób zauważa mój uśmiech po odebraniu od Ciebie wiadomości. Ciekawe jest to, czy moje oczy to zdradzają, bo to w nich widać wszystko. Dzisiaj każdy się może uśmiechać, może udawać życzliwego, a oczy i tak zdemaskują blef. Dlatego myśle, że ja też nie jestem Tobie obojętna. Wiadomo, jestem naiwna, więc nie zdziwię się, jak sobie coś sama dorysowałam. Moja wyobrażnia bywa poza kontrolą. Mimo to, że ten układ nie jest moralny, to ja nie umiem z tego zrezygnować. Nie raz sobie mówię, teraz to już koniec, trzeba to zostawić, a Ty zrobisz coś czego ja w ogóle się nie spodziewam. I już nie potrafie. Uważam, że uczę się od Ciebie tego, czego tak na prawdę szukam w mężczyznach. Działasz na mnie kojąco w chwilach jakiś kryzysów, jesteś rozważny i jakoś zawsze do mnie przemawiasz, że ja już się nie boję. Chcę próbować nowych rzeczy, staje się bardziej odważna i mam po prostu chęć, bo dzięki Tobie zwyczajnie uwierzyłam, że mogę. "Bo przecież jak się bardzo czegoś chcę, to wszystko można"