Svas pracoholik

Odkładam wszystko, gdzieś,
patrzę za okno. Mogłabym być teraz z Tobą mając w dupie samotność.
Widzę ludzi dla których życie, nic nie zrobiło,
a los spija z nich siłę jak by, to nic nie znaczyło.
Mijają lata, nie wiem czy, to monotonia,
mijają lata Ja nadal przez życie SPONTAN!
Może, to źle pewnie znów gdzieś się potknę,
I jeszcze nie raz stracę kogoś, przez głupie emocje.
Każdy złe ruch, zapiszę się, pozostawia rany,
One zostają my nadal przemijamy.
Nie wiń mnie za, to!
Może kiedyś będzie inaczej.
Teraz jestem, kim Jestem,
Żyję jak potrafię.
Widzę ten obraz, gdy zamykam oczy.
Wszyscy razem kroczymy, po linii horyzontu
Nie spodziewając się, że dalej, chód przerywa przepaść.
(Wpadamy w nią nie wiedząc, co nas czeka)


Jestem człowiekiem - Często błądzę,
Jestem człowiekiem - błędy nie są mi obce,
Jestem człowiekiem - Ziom ? wybacz
Kiedyś się poprawię, ale nie dzisiaj !

Odkładam wszystko, gdzieś - choć bywa ciężko,
Gdy wiążą Dłonie, oddaje się tym wersom.
Nie chcę krzyczeć, po prostu milczę!
Nie chcę się już kłócić, po prostu bez słowa wyjdę.
Mogę iść środkiem drogi, wbijając w konsekwencje,
I dojść gdzie gdziekolwiek niosąc bagaż przekleństw,
Ty już zamknij się - Twoje rady nie pomogą,
Bo choć błądzę, to i tak chodzę nadal swoją drogą.
Wracam w, to miejsce, ścian pusta przestrzeń,
Wracam z powrotem, bo tu jest moje serce.
Choć to serce krwawi, bo każdy błąd zostawia rany,
wiem, że dam sobie radę, choć wielu tego nie chcę!
Znów sama ze sobą się kłócę,
myśli, wersy, z pragnienia,
może wreszcie się nauczę coś doceniać.
Póki co, mam tych kilka zwiedzonych westchnień
(Garstkę ludzi, którzy mimo błędów - Wierzą we mnie!)