748

Czasem dobrze jest wrócić na stare śmieci. Wrócić tam gdzie dawno Cię nie było a cholernie Ci tego brakowało. Dobrze usiąść z kubkiem czarnej herbaty w rękach i zanurzyć się w wspomnieniach, cofnąć się wstecz i zrobić choć raz na jakiś czas rachunek sumienia. 

Nie, nie jest nawet za grosz tak jak było. Wszystko to co miało być nowym startem znów jest stare i chyba przykro to powiedzieć ale okazało się sporym błędem, bo gdy w tym momencie zamykam oczy widzę sie w zupełnie innym miejscu i okolicznościach. I nie, to nie jest kwestia tego, ze człowiek staje pewnego dnia, patrzy w lustro i uświadamia sobie, że czegoś żałuje. Nie. Dzisiaj jest już za późno na żale, a życie jest zbyt krótkie żeby ciągle się zadręczać, sumować i winić, że podjęło się takie a nie inne decyzje. Było, minęło bo za trochę więcej niż pół roku czeka mnie kolejny 'nowy start', a tak jakoś dziwnie nie ciągnie mnie jak dawniej do 'tego nowego'. Dlaczego? bo chyba każdy któregoś dnia dochodzi do momentu, ze ma to co ma i zaczyna to doceniać. Mam garstkę, naprawdę niewielką tych którzy akceptują mnie dokładnie taką jaką jestem. Którzy mimo tego, że w złości krzyczę aby mnie zostawić nie wyjdą za drzwi i z całych sił będą wyciągać z tego bagna choćby mieli robić to przymusem i siłą. I chyba za to jestem swojemu losowi dziś naprawdę wdzięczna. Może straciłam wiele szans i wielu ludzi, na których kiedyś bardzo mi zależało, ale nie ma sensu tego rozwlekać.

 Bo mimo mijającego czasu wciąż zostawiam resztę tego co piję na dnie kubka i nie wyciągam torebki od herbaty zanim zacznę ją pić, wciąż nie lubie rodzynek, nadal oglądam przytłaczające, romantyczne filmy w momencie gdy mi źle, wciąż lubię płakać i jestem takim samym leniem jak zawsze. Wciąż najlepszy lekiem uspokajającym są żelki i czekoladą. I dobrze mi z tym.

I tylko. Co ja tu właściwie robię?