jeden

dwa

niesamowite. słowa tego nie opisują.

Zagłębiam się w tym,odnajduję swoje emocje,nazywam je,bo życie spłatało mi parę figli.

Uciekam w najprostsze rozwiazania,bo tak jest mi po prostu łatwiej.

Gdzieś tam,coś tam mnie podszczypuje,próbuje zwrócić moją uwagę.

Mam jeszcze siły,żeby się odwrócić i nie ulec.

Dolaliście mi coś do herbaty?

Duszę się,ale tak bardzo potrzebuję tego duszenia. Wbrew sobie,ale i zgodnie ze swoimi wyborami. Wciąż zgodnie ze swoją wolą,ale i z przypadkami.

Spod półprzymkniętych powiek wydobywają się różne dźwięki,a moje uszy patrzą szeroko otwarte. Usta milczą... usta kłamią

Nie chcę się zastanawiać.

Kolejna sytuacja,która mnie niszczy i równocześnie jest jak balsam,ma zbawienne skutki.

Chyba najgorzej jest zamknąć się w swoim punkcie widzenia. Z drugiej strony, nie urodziliśmy się po to,zeby patrzeć czyimiś oczami. 

Chyba po prostu boję się,że przejrzycie na oczy i zobaczycie jaka jestem.