Nigdy.

Kolejny tydzień bez Ciebie. 

Dziwnie było mi obserwować ludzi,którzy żyją zupełnie normalnie.Ale sama muszę zacząć tak żyć. Już zaczęłam.

Umiem już się uśmiechac,cieszyć i serdecznie śmiać. 

Tylko,że wolałabym to robić z Tobą... 

Już tylko sporadycznie czuję,że Cię nie ma,wtedy kiedy nie czekasz na mnie w pokoju, kiedy nie mam dla kogo zostawić zapalonego światła,kiedy nie mam z kim się podzielić tym co jem i kiedy nikt nie hałasuje w nocy. 

Stare nawyki zamieniam na nowe,żeby było mi łatwiej,ale i tak od czasu do czasu kolejny raz zdaję sobie sprawę,żę już nigdy nigdy nigdy Cię nie zobaczę. 

Czy lepiej pamiętać, nawet kiedy łzy cisną się do oczu czy zapominać, choć to takie nie na miejscu? Nie wiem.

To niesprawiedliwe.

Chciałabym mieć chwilę,żeby pomyśleć. Nie koniecznie znów o tym czego mi brakuje,ale o tym, za co tak kocham swoje życie. Małe zmiany są dla mnie ogromne,widok z okna jest inny,każde trzaśnięcie drzwiami brzmi inaczej a ja nadal czuję jakbym część siebie zostawiła w tamtym pokoju o różowych ścianach i białych meblach. 

Mamy jesień,moją wyczekiwaną ukochaną jesień,częścią siebie jestem w siódmym niebie ale częścią pozostaje niestety na ziemi. a może i stety,przecież nie jest mi tu wcale tak źle. 

Mam obiecany spacer w parku i robienie korali z jarzębiny i jestem tak szczęśliwa,że jutro jest sobota,w dodatku jesienna sobota i w dodatku jesienna sobota z Tobą, że nie mogę spać.