Ostatnio często rozmyślam...

Krople uderzają o parapet niczym seria z karabinu... 

Kilka z nich - te największe - pochodzą ode mnie.

Ostatnio często kogoś zabijam... Najcześciej siebie.

Mam nieograniczoną władzę, lecz (chyba już z przyzwyczajenia) od czasu do czasu klękam naga na mokrej ziemii, wyzuta z wszelkiej godności i żałośnie błagam o trochę ciepła. 

Ten nędzny obraz groteskowego monstrum, nikomu nie przypomina już człowieka.

Upadam coraz niżej, a głębiny coraz bardziej stają się moim domem i schronieniem. 

Rybie ciężko jest oddychać, kiedy nie ma wody...

To jest pewien rodzaj codzienności, kiedy budzisz się rano, wiesz jak jest i mimo to, nadal potrafisz się uśmiechać i realnie cieszyć życiem... Kiedy dopada Cię smutek, czy ogarnia euforia, jesteś świadomy tego i czujesz to całym sobą... To jest magiczne przeżycie.