Świat jest głodny miłości. To, co dzieje się teraz w naszym kraju, to jawne wołanie o miłość. Chcemy najzwyczajniej w świecie zostać przytuleni, pogłaskani po głowie. Chcemy usłyszeć coś, co sprawi, że poczujemy się bezpieczni. Jak w domu. Choć teraz  nawet dom przestał być azylem. Zapomnieliśmy jak to jest cieszyć się obecnością drugiego człowieka, zapomnieliśmy jak to jest patrzeć w oczy i cieszyć się odbiciem w nich. Czujemy się ubożsi o relacje i wszystko to, co dawało nam sens życia. Bez względu na to, co nam ten sens dawało.
Dziś życie toczy się w internecie. Zaczynamy poznawać ludzi, których w realnym świecie być może byśmy nie poznali. Zakupy online nagle stały się jeszcze większą frajdą. Wydawanie pieniędzy nie przychodziło nigdy tak łatwo jak teraz. Gdzie to wszystko zmierza? Dokąd to wszystko zmierza?
Dlaczego coraz bardziej oddalamy się od siebie i od bliskości? Przecież jesteśmy stworzeni do bycia. Jesteśmy stworzeni do tego, by dzielić przestrzeń z drugą osobą. A my? My umieramy w swoich domach, zapatrzeni w ekrany telefonów i innych odbiornikach.

Zakładamy portale randkowe, w których najważniejsze jest to, jak wyglądasz, a nie to co masz w opisie. A może to jest właśnie to "życie" o którym tak naprawdę nie miałam pojęcia? Może to jest właśnie ta trudność, o której mówi tyle ludzi, a ja wciąż tkwiłam w nadziei, że przecież ludzie są normalni i nie zasługują na miano głupców. Może czas zmierzyć się z rzeczywistością i po prostu się jej nauczyć. Koniec, kropka.