rok. najpiękniejszy rok w moim życiu. nie było smutnych chwil - były tylko te gorsze, które znikały jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki bo był on - mój początek i koniec, moje spełnione marzenie. warto było czekać tyle dni i nocy, by teraz był każdym momentem mojego życia, moim chaosem i spokojem, by myśli o nim wypełniały mnie od stóp do głów. nie umiem powiedzieć jak jest dla mnie ważny, a jest najważniejszy, nie umiem mu wyrazić ile dla mnie znaczy, ani w pełni okazać to ile do niego czuję, ale wiem, że bez wahania oddałabym za niego moje życie. bez wątpienia działa na mnie jak narkotyk, nie potrafię już bez niego żyć, muszę go zażywać kilka razy dziennie, codziennie. jest dla mnie źródłem niewyczerpanej życiowej siły do tego, by się uśmiechać i iść dalej pomimo wszystko. czy jestem w niego zapatrzona? hmm... nie wiem, może tylko po prostu świata poza nim nie widzę. ta miłość daje mi szansę bycia kimś lepszym, doskonalszym. po prostu on jest częścią mnie, wykradł mi moje serce i zajął jego miejsce. nie wiem, po co to piszę, być może mam ochotę wykrzyczeć światu jak bardzo jestem szczęśliwa, ale się boję, żeby zazdrosny los mi go nie zabrał, bo wtedy zostałabym już tylko pustką, nie człowiekiem. kocham go, ja po prostu go kocham najbardziej na świecie.