Marzenie.

Ostatni oddech Słońca przynosi wiatr.

Pod złotą łunę, pod świata płonący dach.

Znad rzeki wspomnień obraz unosi się,

Dom twój daleki zgubiony dawno gdzieś.

Zdala od bliskich tak nagle rzucił los.

W gwarze tajemnic brzmi nowy, nieznany głos.

Znad rzeki wspomnień obłok unosi się,

Dom twój daleki zgubiony dawno gdzieś.

Wyciągnij dłonie i chwyć marzenie,

ono rozproszy złej mocy cienie.

Niechaj nadziei skrzydła białe

Z powrotem niosą cię jak ptak.

I wtedy czujesz jak dobrze może być,

Kiedy bezpiecznym snom już nie zagraża nic.

Znad rzeki wspomnień księżyc odsuwa mgłę,

Dom twój daleki znowu odpływa gdzieś.

Wyciągnij dłonie i chwyć marzenie,

ono rozproszy złej mocy cienie.

Niechaj nadziei skrzydła białe

Z powrotem niosą cię jak ptak.