201.

Dłuższy czas zbierałam się z tym co napisać...

Jestem w totalnej paranoi życia codziennego i szczerze mówiąc w ogóle sobie z tym nie radze.

Słuchajcie., pierdolenie o tym, że ludzie nie doceniają tego co mają jest 100% prawdą.

Ja też tego nie robię, ale zdaję sobie sprawe co tak naprawde posiadałam jeszcze pare miesięcy temu

i ciągle zadaje sobie jedno najważniejsze pytanie- Czy to moja wina?

Jestem pesymistka zniszczoną od wewnątrz, tą pieprzoną egoistką, która zawsze ma o sobie złe zdanie.

Ale wiecie co?

Od paru dni zastanawiam się kim właściwie jestem, czego chce od życia i czy mogę , czy potrafie chociaż

troche nie być ofiarą.

Nie czuję się z tym dobrze, okej? Nie czuję się dobrze sama ze sobą, z tym ze czuję się taka samotna

i z tym ze pomimo tego ze nie mam wielu problemów za nic nie daje sobie z nimi rady.

Nie potrafie. Nie mogę tego zrobić. Nie mogę uwierzyć w siebie, docenić to co mam, poznać nowych ludzi

wkońcu zdobyć prawdziwych przyjaciół, poznać prawdziwą miłość, po raz pierwszy zakochać się tak

by stracić panowanie nad swoimi czynami , nad myślami, a później znowu nie usłyszeć słów ' to nie to ,

zostańmy przyjaciółmi" po czym ta 'przyjaźń' której nigdy nie było zmienia się w nienawiść.

Zazdroszcze wam tych wspaniałych chwil z przyjaciółmi i chociaż nie twierdze, że w moim życiu

takich nie było to własnie teraz kiedy ich strasznie potrzebuje to ich nie ma.

I poraz kolejny pytam sie. Czy to moja wina?

Czy jestem winna sama sobie, że siedząc cały dzień w 4 ścianach zamknięta od rzeczywistości odgladam

zdjecia przyjaciół i par, a ja tego nie posiadam?

Czuje się tragicznie. Nie chce tego ukrywać i pomimo tego, że jednak obchodzi mnie co o mnie pomyślicie po

prostu muszę napisać to co myślę, bo sama ze swoimi myślami nie daje sobie rady.

I poraz kolejny pytam...

Czy to moja wina?

Potrzebuje czegoś nowego.

Tak. Nowy fbl zapewne będzie jak będą zdjęcia,

tzn. nie mam zielonego pojecia kiedy.