547.

zdjęcie należy do :
xpaaulinkax


+ jeśli ktoś jeszcze ma zdjęcia podobnego typu,
może je wysłać na:
[email protected]
w treści podajcie linka do swojego fbl'a
w tytule wpiszcie ' zdjęcia na fbl ' ;)

 budziła się nad ranem, cała się trzęsła, nie czuła ciepła. okna były zasłonięte, na szafce nocnej znajdowała się starta chusteczek. z głośników coraz głośniej, wydobywał się smutny dźwięk. a po policzkach spływała łza, obiecała, że to będzie ostatnia. gdy, wzięła do ręki telefon, zobaczyła jego zdjęcie na wyświetlaczu, złamała przysięgę, i się popłakała. uznała, że już nigdy nie zakończy szlochać, gdyż to on jest jej życiem, z którym szła uśmiechnięta, przez świat.


w moim pokoju panował bałagan. pełno ubrań porozrzucanych po kątach. na łóżku znajdowały się książki. budzik zaczął dawać znaki po trzeciej w nocy. nie chciałam się obudzić. miałam niesamowity sen. nasze usta złączyły się. wpatrywałam się w jego źrenice, a gdy musiał już iść, cały czas dzwonił. słyszałam ciągle jego głos. domyślił się, że płacze, bo nie chcę, aby to było tak na chwile. nagle wszystko się skończyło, a cała akcja, wydawała się realna. wstałam z łóżka. spojrzałam przez okno, widziałam straszną mgłę, panowała szarówka. wzięłam do ręki, niebieski wielki kubek z zawartością gorącej czekolady. usiadłam w kącie, czułam, że jestem setki metrów nad ziemią, nigdy bardziej nie byłam szczęśliwa. usłyszałam zbliżające się kroki do mojego pokoju, w którym było zaświecone światło. szybko pomijając ubrania, potykając się o ołówki, książki, kosmetyki doszłam do łóżka. zgasiłam lampkę. nadal fruwałam w tym śnie dopóki nie poczułam, że do oczów napływa mi coraz więcej łez.


jeśli w coś się angażuję, to jestem konsekwentna. nie bój się. nie zostawię Cię dla pierwszego lepszego gnojka, który będzie próbował uwodzić mnie swoim zniewalającym spojrzeniem i urodą. dla mnie liczy się wnętrze. ale prawdziwe, z uczuciami i z sercem, które potrafi kochać. a Ty je masz.


Zawsze droczył się ze mną , że odejdzie , aż w końcu odszedł.


robiłam zadanie z matmy, siedział na przeciwko mnie podparty jedną ręką kontrolując każdy mój ruch. uniosłam wzrok do góry i lekko się uśmiechnęłam. - co? - zapytałam wracając do poprzedniego zajęcia. - lubię na Ciebie patrzeć. - wzruszył ramionami. milczałam, skupiona na zadaniu. - tak sobie myślę teraz, że nie mogłem lepiej trafić. pierwszy raz tak naprawdę zakochałem się do takiego stopnia. może to nie jest odpowiedni temat ale wcześniej traktowałem dziewczyny jak zabawki. żadna tak naprawdę mi nie pasowała. do czasu.. popatrz ile już razem jesteśmy a uczucie do Ciebie zwiększa się z każdym dniem. - mówił wpatrując się we mnie. spojrzałam na niego uśmiechając się. - jak pierwszy raz Cię zobaczyłem od razu wiedziałem, że muszę coś zrobić. to było zakochanie od pierwszego wejrzenia, oczarowałaś mnie swoją urodą a później? nie dowierzałem, że trafiłem na dziewczynę z tak cudownym charakterem. - uśmiechnął się lekko i podchodząc do mnie musnął moje wargi.


wśród tłoku banalnych ludzi tylko Ty wydawałeś się być inny.


mam już dość udawania, ze wszystko jest w porządku. tak, otaczają mnie cudowni ludzie którzy są dla mnie ważni. czuje się przy nich szczęśliwa. jestem uśmiechnięta. nie. to nie jest udawany uśmiech. jest jak najbardziej szczery, bo bardzo dobrze jest mi w ich towarzystwie. niby wszystko jest ok, ale brakuje mi tej jednej osoby, która pocałuje, przytuli. nie jestem sama, lecz samotność mi dokucza. potrzebna mi jest osoba która doceni, zaakceptuje taką jaką jestem. tak wiem. oni też mnie doceniają, ufają tak jak ja im. ale jednak to nie to samo.


a kiedy w końcu udaje ci się zakończyć pewien etap, historię z twojego życia, wtedy nagle czujesz pustkę, pustkę tak ogromną, że stajesz się inną osobą. nową. z nowymi doświadczeniami. popełnianymi błędami. czujesz, jakby ktoś, pozbawił cię czegoś ważnego. choć tak długo próbowałeś to zakończyć...


szukałam byle pretekstu, aby Cię znów zobaczyć. rzucałam w drzwiach słowo 'wychodzę', aby przypadkiem moja skrzynka odbiorcza nie została zapełniona niepotrzebnymi wiadomościami. niepewnym krokiem, nieśmiałym uśmiechem i spojrzeniem szłam w Twoją stronę tłumacząc się że to czysty przypadek że znów się tu spotkaliśmy, a przecież nikt tak dobrze jak ja nie wiedział że właśnie o tej godzinie kończysz trening.


po co wszystko układa się. ustatkowuję i robi na opcję 'będzie dobrze'. po co jeśli i tak za parę chwil z powrotem wszystko wali się na moje serce miażdżąc mi żebra. po jakiego chwila ładu w ogóle się pojawia i karmi mnie złudną nadzieją na lepszą przyszłość. zamykam oczy i biorę łyk kawy siedząc późnym wieczorem przed domem. to, co jeszcze rok temu wydawało się być do nieprzyjęcia, dziś jest rzeczywistością. jebaną rzeczywistością, z którą sobie nie radzę. tracę wszystkich tych, na których mi najbardziej zależy. tracę tych, dzięki którym w ogóle tu jeszcze jestem. tracę cząstkę siebie - tracę życie.


Udaje szczęście i bezgraniczną radość, a rozpierdala mnie od środka, więc nie wymagajcie ode mnie szczerego uśmiechu.


Czekolada nie zadaje pytań - ona rozumie cię bez słów...

Są tacy, którzy idą z Tobą, są tacy ludzie, którzy nigdy nie zawiodą.

Bo ona kochała.
Bo ona wierzyła.
Patrzyła i marzyła, a nadal tak cierpiała.

Tak zagubiona, chcę zapytać cię
czy mnie kochasz
Ale nie chcę wyjść na słabą.

Ludzie wybierają momenty w których jesteśmy najbardziej słabi, kiedy nie jesteśmy
w stanie się pozbierać wtedy właśnie próbują nas zniszczyć.


Ja nie jestem wredna.
Ja tylko testuję ludzką wytrzymałość.

Od kilku dni mam ochotę się porządnie wypłakać,
ale nigdy nie ma odpowiedniej osoby przy moim boku...

Czasem dochodzę do głupiego wniosku, że w sumie to kocham moje życie i
nie zamieniłabym go na żadne inne.