Dziwny czas. 

Czasem jestem zła, czasem jestem smutna, czasem mam już dość wszystkiego... Ale zaraz potem pojawia się myśl, że nie wolno mi się poddać. Że to tylko takie przejściowe. Sytuacja zewnętrzna, która zmusiła mnie do czegoś, czego sama nie potrafię już chyba... Do zwolnienia tempa życia. 

Czasami czuję się ograniczona. Ale ograniczona bym była, gdybym właśnie siedziała w domu. A tam mnie nie ma... Więc kolejny raz przekonuję się sama na sobie, że nic nie jest w stanie mnie ograniczyć. Po prostu zwolniłam tempo. Nie biegam wszędzie, częsciej siedzę, więcej śpię... Przejście niewielkiego odcinka zajmuje mi trzy razy więcej czasu. Ale dzięki temu zauważam mnóstwo dodatkowych rzeczy, których nie widziałam wcześniej w szaleńczym biegu z dnia na dzień. 

Świat wydaje się zupełnie inny, gdy zmieni się perspektywę spojrzenia. 

A Anioł w toruńskiej kamienicy siedział i ze spokojem spoglądał na przechodniów. On też nie rozumiał, gdzie im wszystkim się tak spieszy...