wstań i idź.

Jak mam się pozbierać? Czuję się jakbym była w połowie martwa. Mam codziennie taki sam schemat dnia. Jak maszyna.

Wstaję, piję kawę, idę do szkoły, udaję szczęśliwą, łapie go wzrokiem, kończy się na cholernym 'cześć', rozmawia z inną, wybucham w środku, wrcam do domu, płaczę, usypiam ze słuchawkami, wstaję o 20, staram się uczyć, kąpię się, płacze. płacze? tak. cały czas.

Nie nazwę tego nawet życiem to jest funkcjonowanie. Nic więcej. 

Wiele razy byłam zauroczona, ktoś mi się podobał. Norma. Jak to 17sto latka. 

Ale nie łapie rozkminy na to co się dzieje teraz! Co to jest?! Tak bardzo się męczę.

Co on w sobie ma? Nie wiem. Przecież to nie jest miłość. Jestem mu obojętna.

Chcę żeby to przeszło. Szybko. Bo to mnie wykańcza, nie mogę się na niczym skupić. 

Mam tak czerone, spuchnięte oczy. 

Użalam się nad sobą, jestem głupia i pełna kompleksów.

Nienawidze siebie. Swojej figury, swojego ryja. 

paranoja. 

Jak masz TUMBLR'a to daj link w komentarzu.

-dodam do obserwowanych i dam swojego:)