Jest już lepiej. Naprawdę. Serce już tak nie pęka, umysł spokojniejszy. Chociaz wiem, że to niedługo wróci to jest lepiej. 

Po raz pierwszy o tym komuś powiedziałam, oczyściłam się troszkę. A komu? Mamie. Nie wiedziałam, że mnie zrozumie i mi pomoże. Dziękuje Jej za to. Powiedziałam Jej wszystko co mi na sercu leży. Wszysto co związane z Mateuszem. Nawet z przyjaciółką nie potrafiłam o tym rozmawiać. Niedługo minie trzeci miesiąc, więc wtedy wróci wszystko, znowu będę płakać i znowu przyjdzie błogi spokój. Jak na razie muszę się odciąć od tych piosenek, bo łamia mi serce. Ale długo bez nich nie wytrzymam. Jutro idę do szkoły, cieszyć się życiem, bo moje tez może się szybko skończyć będę z niego korzystała dla Mateusza. Tak. To moje małe postanowienie. Jest tego wart.

A więc kończę się smucić, zaczynam się uśmiechać i udawac, że jest ok...chociaż czuje, że zaraz znowu się rozkleję. Nie! Nie moge! MAM SIĘ TRZYMAC!

A więc...Co u Was słychać? Może się zapytam jak wrażenia po nowym odcinku pamiętników? ;*

a jesli znajdzie się jednak osoba, która chciałaby się dowiedzieć co we mnie siedziało i mnie zabijało przez ostatnie kilka dni to zachęcam do przeczytaia ostatnich trzech notek...to, że tutaj to wszystko pisałam pomagało..trochę koiło ból.