"Irytuje mnie przymus bycia szczęśliwym, ten
nieustępliwy pragmatyzm i optymizm. Szczęście
stało się dziś obowiązkiem, ludzie smutni czy
melancholijni postrzegani są jak nieudacznicy.
Tymczasem w życiu jednostki i w życiu
zbiorowości dzieją się rzeczy bolesne, przerażające,
okropne. I może warto się z nimi zmierzyć inaczej
niż przez optymistyczne machnięcie ręką. (...) ta
nieustanna afirmacja wyklucza coś, co sobie cenię
i w sobie, i w innych - niezgodę na świat, niezgodę
na niesprawiedliwość. Ja nie chcę z uśmiechem na
ustach wygrywać kolejnych etapów wyścigu, ja się
chcę konfrontować z tym, że wokół dzieją się
dobre i złe rzeczy.
(...) więc ja chcę zareklamować rozpacz, ten stan
ducha, kiedy wiemy, że jest beznadziejnie, a będzie
gorzej. Mamy prawo do rozpaczy. Optymizm
małych kroków, przekonanie, że nawet jeśli jest źle,
to będzie dobrze, a jeśli nie, to i tak lepiej o tym
nie myśleć, ma fatalny wpływ na osoby, które
naprawdę są w złej sytuacji. Bezpłodna kobieta
bezustannie słyszy, że na pewno w końcu jej się
uda - to jest dodatkowe źródło cierpienia i
alienacji. Także człowiek, który umiera na raka, nie
chce słyszeć, że wszystko będzie dobrze. Dajmy
ludziom prawo do pożegnania się z nadzieją.
Rozpacz bywa sensowna. Jest przyznaniem, że
życie nie jest sprawiedliwe i czasem musimy
przegrać. A wtedy potrzebujemy innych ludzi,
którzy z nami tę rozpacz podzielą."