***

***

Gdzieś nieopodal wszechświata

gromadzi się bezsens istnienia.

Tuż-tuż, za rogiem, odpoczywa sen,

przygotowany na przyszłość,

wyklęty przez ciało.

W moich słowach nie mieści się

bezmiar czasu - ziścił się wieczór,

o którym nie miałam pojęcia.

Powróć do historii, stracona przeszłości!

Odnajdź we mnie wieczność,

której mogę ofiarować

zmęczone niebo, rozpostartą ziemię.

Odkąd zrozumiałam, ile łez kosztuje

wynajęcie samotności,

ile chwil musi zmieścić się w godzinie,

poczułam gdzieś pod spodem

ostateczną prawdę, kłamstwo bez prawa

do własnego sumienia.

Wiem, że pewnego razu minę się

z teraźniejszością. Wiem, że oszukam

smutek, który od zawsze pragnął

stać się pociechą.

Nie rozumiem znaków na niebie.

Nie pojmuję znamion na skórze księżyca.

Czy jestem stworzona, aby począć

bez ceregieli kolejne epitafium?

A może przyszłość czyni mnie

podatną na świeże, kwaśne powietrze?