***

Hołd nadziei

Czy jesteś snem, którego dotąd nie znałam?

Czy przypominasz tęsknotę,

narodzoną zbyt wcześnie?

Szłam poprzez nieznane stulecia,

wiatr sprzyjał myślom.

Wychodziłam naprzeciw prawdzie -

służyły mi niebiosa,

ziemia oddawała hołd nadziei.

Rozpościeram czas,

próbuję przekonać ptaki do odlotu.

Kochałam się w czarnych kwiatach

samotności, życie szukało siebie

w pękniętym lustrze.

Dziwne były te łzy - podatne na zranienia.

I choć wiem, że jutro nie powróci,

chaos stanie się przypowieścią,

odpowiedzi umilkną w połowie pytania.

Od zawsze wierzyłam w przeszłość.

Rozgościłam się na granicy

pokuty i przeznaczenia.

Nie mogę iść, powietrze jest

zbyt czyste. Pokorny mój dom,

bezdomny poranek.

Czy staniesz się muzyką, gdy nieopodal

zabrzmi ballada?

Sprzedał mnie niechętny los,

modlitwa przysiadła na wargach.