***

Gorzkie powitanie

Zniszczyłam ten zardzewiały paragraf,

przedostatni w sezonie.

Zaprzepaściłam wolność - nie sposób się skupić.

Jestem pożywieniem

dla Twoich pragnień - bolączką,

za jej plecami ukrywa się Bóg.

Nie potrafię żyć tak,

żeby ten bezlitosny padół

przeistoczył się w opowieść

o miłości.

Czasem staję się podrygiem litości -

epitafium dla nałogowych złudzeń,

pomiętych dłoni.

Próbuję rozwiązać ten bolesny supeł

na linii życia. Może powrócisz,

zanim odkryję w sobie żywego człowieka?

Odnajdziesz dość słów,

żeby postradać zmysły, odkryć to,

co od lat czeka na powrót nocy?

Powracam, lecz wiem: od dawna

brama jest zamknięta, a łzy - zielone

i podatne na ciszę.

Kwadrans po piątej rano

budzisz się w cudzych wspomnieniach -

okryty chwałą, dla jakiej śnię

tutejszy wiek, upadłą epokę.

Odnalazłam w sobie jedność,

wartą pierwszego, gorzkiego powitania.