***

Daleki świat

Noc zazdrości mi marzeń. Gwiazdy,

skupione w zbyt ciasnych konstelacjach,

spoglądają łaskawie.

Czy ciało - zanadto ubogie,

aby stać się słowem - przeobraża się

w rozdział, którego początku

nie zrozumie nikt?

Może należy zaczekać na zakończenie,

by wyśnić łatwopalny czas?

Jestem sumieniem, wolnością

zbyt rozległą, żeby począć

jeden uśmiech, uwolnić świat

od samounicestwienia.

Kolejne łzy ronię bezpowrotnie.

Przewiduję przeszłość, co nie da ukojenia.

Pożycz mi choć jeden zmierzch,

ostatni pocałunek. Wesprzyj prawdą,

podaruj pokutę, ku której zmierza

tutejszy zmrok.

Nie jestem karmą dla zbyt naiwnych

źródeł. Może to czystość wiary

czyni ten świat lepszym od smutku?

Wyśniłam ponownie zadośćuczynienie -

nie mogę być przeznaczeniem

tego nieba, wątpliwościami ziemi.

Czy to, co zwiemy wiecznością,

trwa dłużej niż definitywne uderzenie serca?

Może spokój czyni świat dalekim?