***

Wzniecić przyszłość

Z każdym sennym oddechem jestem

coraz bliżej zwycięstwa.

Każdy krok przybliża do czasu,

z którym nie potrafię się pogodzić.

Czy jestem świadectwem,

którego potrzeba, aby wzniecić

przyszłość, przypodobać się kłamstwu?

A może kojarzę się

z przypowieścią, dla jakiej bez trudu

można powierzyć życie?

Może to kwestia zasad, okrutnie

potrzebnych, tak niepoprawnych?

Zatrzymałam się gdzieś

w połowie zdania - kość

jest zbyt cienka, by udźwignąć ciszę.

Może to przypadek czyni

ludzi marnotrawnymi? Może śnię

Cię od końca, bowiem czułość

straciła na wartości?

Epoka wspomina utracone kraje.

Ślady na mapie - nie odnajdą

linie papilarne.

Wyłudzam od Ciebie garść pocałunków.

Bawię się spojrzeniem,

tak łaskawie jasnozielonym.

Odradzam się w jutrze - pośród snów,

dożywotnio bezpańskich.

Może ten cud sprawi, że samotność

natknie się na przypadek?