***

Granice łez

Samotność przypomina ciszę,

której nie sposób uśmierzyć krzykiem.

Odległość sumień sprawia,

że ból staje się wycieczką w nieznane.

Moje ramiona podają Ci

wskrzeszoną przyszłość - poczętą

zbyt rozlegle, na złość jutrzence,

wbrew wolnej woli.

Nie mogę karmić Cię samymi snami -

przypatrz się czasem odbiciu

serca w lustrze.

Nie stworzę raju - pozostaną

chmury, jak zwykle zbyt ciężarne,

by obrócić się wniwecz.

Objawiam Ci się niby wstyd,

do jakiego nie umiem się przyznać.

Wybudzona z życia koszmarem,

zrodzona z pustki,

jakiej nikt się nie spodziewa, dbam

o regularnie bicie serca,

o uspokajający oddech.

Odchodzę na drugą stronę nieba -

nie znajdzie mnie tam Twoja trwoga.

Odradzam się z nostalgii, przeobrażam

w bezczas, aby smutek stał się

fundamentem dla nadziei.

Odchodzę, abyś zrozumiał,

że nawet łzy mają swoje granice.