brak zdjęć, 

więc będziecie zaspamowani

kamerkowymi samojebkami :)

Nikt nie pot­ra­fi kłamać, nikt nie pot­ra­fi nicze­go uk­ryć, jeśli pat­rzy ko­muś pros­to w oczy. A każda ko­bieta po­siadająca choć od­ro­binę wrażli­wości pot­ra­fi czy­tać z oczu za­kocha­nego mężczyz­ny. Na­wet jeśli prze­jawy tej miłości by­wają cza­sem absurdalne. 

- Opowiedz coś o swojej drodze do tego kim jesteś teraz, bo tak widzę, że bardzo się zmieniłaś od pierwszej klasy. :> - rzekł anonim..

A ja się zgodziłam. 

*nutka*

Nigdy nie zastanawiałam się kim jestem. Nigdy sobie nie zadałam tego jakże ważnego pytania, więc opowieść o mojej drodze do tego, kim jestem teraz będzie trudna, ale spróbuję.

*2 lata wstecz*

Kim jestem? Jestem Marta, mam 13 lat, brązowe włosy, zielone oczy, 100 cm w biodrach, 60 w udzie i rozmiar buta 38 (liczone "na oko"). Jaka jestem? Wredna, chamska, oschła, nigdy się nie uśmiecham. Pesymistka ze skłonnościami autodestrukcyjnymi. Przegrana, bez chęci do czegokolwiek. Mizantropka. Jak doszłam do tego, kim jestem? Zostałam na to skazana.

*19.11.2013*

Kim jestem? Jestem Marta, mam 15 lat, brązowe włosy, zielone oczy, 90 cm w biodrach, 53 w udzie i rozmiar buta 39. Jaka jestem? Wredna, chamska, oschła, choć podobno zdarza mi się już być słodką i kochaną. Cały czas się śmieję. Realistka z odrobinką optymistki. Uparta, dążąca do celu. Szczęśliwa. Jak doszłam do tego, kim jestem? Zapracowałam sobie na to. 

Zmianę w sposobie myślenia dostrzegł chyba każdy -> jak do tego doszłam? Zmieniłam towarzystwo, które tylko pogłębiało moje smutki, na takie, co je eliminuje. Znalazłam osoby, które mnie akceptowały, nie wymagały zmian, lecz zachęcały do pracy nad sobą. A pracuje do dzisiaj, i będę pracować całe życie. Bo na tym to wszystko polega, na doskonaleniu się, nie poddawaniu. Kto się podda ten przegra. A kto chce być przegranym? Na pewno nie ja, nigdy więcej. 

Chyba tyle mam do powiedzenia na ten temat, a przynajmniej nic więcej nie przychodzi mi teraz do głowy. Jakieś pytania? Zapraszam na: 

ASK