Często myślami wracam do tych wspomnień kiedy byliśmy razem.

Twoja twarz wyświetla mi się na ekranie częściej, niż śpie.

I chociaż tęsknie bardzo, to wiem że dla nas tak jest lepiej.

Nie umiem kochać, nie umiem uszczęśliwiać ludzi którzy tego tak bardzo potrzebują.

Tyle sentymentów, tyle nie wyjaśnionych do końca spraw, tyle nie wypowiedzianych a ważnych słów.

Tyle miłości stłumionej przez strach...

Wiem, jestem hipokrytą, często ranie... świadomie bądź nie.

Z wszystkich.. najdalej mi do ideału, a widziałaś we mnie coś wiecej.

Potrafiłaś wybaczać jak żadna.

To tak dobija... codzień walcze z tęsknotą. Codzień walcze z uczuciami. Nie moge już, ale wiem że dam rade.

Trzymaj się mała. Jeśli we mnie nie ma sił, to niech będą one w tobie.

Miało być na zawsze odważnie stawiane słowa,
jak każde, po czasie wyblakłe, nie ważne.
Bez z ciebie marzne, w twe oczy wpatrzony od zawsze.
Na zawsze, po czasie usłyszysz prawdę, kochaj mnie.
Powiedz mi czy naprawde wierzysz w sny,
czy ja i ty to tylko romantyczny film i nic.
Twe łzy dały mi sił, bym nadal tu gnił,
zapach twych włosów dłoni, podniósł się jak pył.
Wierze w ciebie, wierze w siebie wierze w nas,
Wierze w świat, który tyle bólu nam tu dał.
Nie powiem pas, bo te słowa mają blask gwiazd,
trace czas na toast, potem zniknie szmer miast.
Betonowy las, gdzie każdy z nas, chciał iśc sam,
dzisiaj masz, szanse na, lepsze życie, lepszy świat.
Chce byś była blisko, jesteś obok mam już wszystko,
wstaje rychło, patrze w telefon czy coś od ciebie przyszło.