Wrocław.

Obiecałam sobie, że kiedyś tam wrócę...

Kto wie, czy nie na dłużej. ;)

Dzień z serii takich, gdzie niby coś się dzieje a i tak jest jakoś nijako..

Mam się czasami ochotę rzucić wszystko gdzieś,

rozpocząć nowe życie, wyjechać, uciec od codzienności..

A potem przypominam sobie ludzi, mimo że tych nielicznych, ale tak ważnych,

bez których nie było by już tak samo..

Nie żadko jest ciężko, małe i duże problemy. I ten cholerny brak czasu. Brak czasu na to, co się kocha..

Życie liczące się od godziny do godziny. Szczelnie zaplanowane przez nas samych a częściej przez osoby z zewnątrz. I nie mamy na to żadnego wpływu... A to dopiero początek. I tu rodzi się BUNT.

 W końcu nikt nie lubi ograniczeń...