...

wśród cisz miliona okiełznanych słońcem, istniejemy... we wspomnieniach fałszywych. i tylko cichy szmer żalu przypomina przeszłość, w której nikt nie był sobą... powtarzaliśmy kłamstawa, by w nie uwierzyć... lustro cierpliwie słuchało. gra myśli, marzeń, gestów raniących i słów, których brakowało... ale jest dobrze. kojące wibracje kolorów rozedrgały świat. a teraźniejszośc chłodzi swą ułudą... (bo tak naprawde jej przecież nie ma, istnieje tylko przyszłość) lecz gdy gaśnie światło, cień smutku delikatnie sunie po popękanej ścianie zachaczając o dłonie, w których kiedyś trzymałam świat... i przypomina bezlitośnie o samotności wśród ludzi, braku bliskości wśród tysięcy ciał... i czekam na dzień, czekam na słońce... i na nadzieje... bym znów potrafiła zufać... mieć ręce ciepłe i prawdziwe myśli...