znaleźć kawałek wrzechświata... w tajemniczej przestrzeni między zziębniętymi palcami. odepchnąć czas, umieścić go między schematami, szukać nadrealnym językiem po szarej, śliskiej ścianie... kiedy ciało jest granicą, białym krukiem skarg wirującym w spazmatycznym tańcu nicości... kiedy krzesło to poprostu krzesło, przytwierdzone do swojego jestestwa beznamiętną rzezczywistością... szukać uniesień oddechu, być tam, gdzie miłość macha wesoło stopami wprawiając w wibracje ciepłe, pastelowe powietrze... sny niecierpliwe, czyny małostkowe, nadzieja w masce obaw, strach przed jutrem... idąc naprzekór, a mimo to poza, ruchem powiek łechtanych przez zapach poranka, witać to miejsce, gdzie granicą jest brak granic. rażący swym pozytywem... nieidealnie. znalazłam.