brzytwą naścianie namalowany obraz zapomnienia daleko było do nieba czerwone krople na lustrze wydziergały znak pseudomiłości potłuczony kieliszek zachrobotał w kącie nie słyszałam jego rad próbując dożylnie wpompować szczęście oczy zakwitly w rozkoszy małe szkiełka szkiełka pryzmaty dusza rozszczepiona na uczucia wielobarwne ? czy tylko szare... świat wczepił pazury w wątłe nadgarstki sinymi dłońmi pomalowałam usta wiśniami wyszłam obcasy wybijały melodię z filmu który nigdy nie istniał obmyta wiatrem byłam istnieniem drżącym pod spojrzeniami kolorowych neonów ławka i ja ta chwila zdrętwiała obojętnością spojrzałam na gwiazdy by nie widzieć dłoni szukających kształtu mych bioder umarłam by móc narodzić się od nowa