Z otchłani klęsk i cierpień podnoszę głos do ciebie. Nirwano! Przyjdź twe królestwo jako na ziemi, tak i w niebie. Nirwano! Złemu mnie z szponów wyrwij, bom jest utrapień srodze, Nirwano! I niech już więcej w jarzmie krwawiącym kark nie chodzę, Nirwano! Oto mi ludzka podłość kałem w źrenice bryzga. Nirwano! Oto się w złości ludzkiej błocie ma stopa ślizga. Nirwano! Oto mię wstręt przepełnił, ohyda mię zadusza. Nirwano! I w bólach konwulsyjnych tarza się moja dusza. Nirwano! O przyjdź i dłonie twoje połóż na me źrenice. Nirwano! Twym unicestwiającym oddechem pierś niech sycę. Nirwano! Żem żył, niech nie pamiętam, ani wiem, że żyć muszę. Nirwano! Od myśli i pamięci oderwij moją duszę. Nirwano! Od oczu moich odegnaj złe i nikczemne twarze. Nirwano! Człowiecze zburz przede mną bożyszcza i ołtarze, Nirwano! Niech żywot mię silniejszych, słabszych śmierć nie uciska. Nirwano! Niech błędny wzrok rozpaczy przed oczy mi nie błyska. Nirwano! Niech otchłań klęsk i cierpień w łonie się mym pogrzebie. Nirwano! I przyjdź królestwo twoje na ziemi, jak i w niebie. Nirwano!