Spójrz w jej zapłakane oczy i nigdy więcej nie wierz, że nie kocha.

Czasem już ni mamy siły kiedy naprawdę wszystko się sypie, i znów na nowo żyć w bagnie bez jakiego kolwiek wsparcia, wspaniale, idealnie wręcz. Siedzisz wieczorem, z herbatą w dłoni i zaczynasz się zastanawiać ile jest warte twoje życie, i albo dochodzisz do wniosku że jest warte, marne grosze - czyli tak naprawdę odpuszczasz, i przegrywasz powoli życie, albo wiesz że jest bezcenne i znaczy dla Ciebie wszystko. Niestety, określenie tego nie jest łatwe tutaj, gramy vabank, albo nic albo wszystko z największym syfem. Czasem mam ochotę, pojechać nad jezioro usiąść z fajką w dłoni, na pomoście, czuć jak wiatr rozwiewa moje włosy, i zapomnieć na chwile o wszystkim. Szkoda że nawet w ukochanym facecie nie mam wsparcia, czuję się nie potrzebna nikomu, nikt nie będzie się martwił o mnie tak jak babcia, nikt.. a szkoda, bo już oddałam komuś serce.