Choć głupio mi

to nie przeproszę.

Udaję, że..śpię.

Resztki piór

nastroszę.

Zrozum mnie źle.

Choć smutno mi

to nie poproszę.

Udaję, że..śpię.

Resztki piór

nastroszę.

Zrozum mnie źle.

Opo­wiem Ci bajkę. Nie ma ona szczęśli­wego za­kończe­nia, po­nieważ nie jest jedną z wielu pro­duk­cji Wal­ta Dis­neya . Był so­bie chłop­czyk. Mały, pięciolet­ni chłop­czyk którym każdy się zachwa­lał. Mówi­li "spójrz ja­ki On jest śliczny!" "a ja­kie ma ład­ne oczy!", a On uśmie­chał się je­dynie do nich bez większe­go en­tuzjaz­mu. Ludzie uwiel­biali spędzać z Nim czas, na­wet Ci naj­star­si. Opo­wiada­li o przy­godach ze swo­jego dzieciństwa, o wyp­ra­wach na ry­by, o tym jak niez­nośni by­li w szko­le a On je­dynie uśmie­chał się i słuchał. Słuchał choć tak na prawdę nie czuł się z tym dob­rze. Nie pot­rze­bował tych rozmów, jed­nakże nie mógł się odzy­wać. Bo to była his­to­ria ich , a nie je­go. Nie de­cydo­wał o tym, czy po­wierzą mu swój naj­większy sek­ret czy nie. Ro­bił je­dynie za osobę, która pot­rzeb­na jest w da­nym mo­men­cie, aby było nam łat­wiej. Do­ras­tał z każdym dniem, z każdą godziną sta­wał się doj­rzal­szy psychicznie. Nie miał rodzi­ny. A może miał? Sam nie był do końca pe­wien, czy is­tnieje. Ludzie na­dal po­wie­rza­li mu swo­je prob­le­my, liczy­li na szybką po­moc . Dlacze­go jed­nak nikt cho­ciaż raz nie spy­tał, czy On jej nie pot­rze­buje? Nic nie mówił, jed­nak bra­kowało mu oso­by która by go wysłuchała, po­cie­szyła i jak byłaby ta­kowa pot­rze­ba - przy­tuliła. Przez większą część swo­jego życia ob­ra­cał się w to­warzys­twie zakłama­nych osób, które żero­wały na Je­go nie­szczęściu. Gdy miał siedem lat poszedł do la­su. Chciał od­począć, po­myśleć o wszys­tkim. Wziął ze sobą ukocha­nego mi­sia - zwykłego, wyp­cha­nego plusza­ka z jed­nym okiem. Naz­wał Go An­tek. Dlacze­go? Nikt te­go nie wie, na­wet ja. W pew­nym mo­men­cie zo­rien­to­wał się, że mi­siu po pros­tu zniknął, a wraz z nim wszys­tko cze­go pot­rze­bował Chłop­czyk. Płakał. Tam­te­go dnia strasznie płakał. Opuścił Go -mi­mo że nieżywy- to przy­jaciel. A On tak bar­dzo Go pot­rze­bował...Mi­jały miesiące, a Ma­lec na­dal ubo­lewał nad tą stratą. Naj­większą w życiu. W między cza­sie miał ty­siące in­nych mi­siów. Były le­piej ub­ra­ne, miały ład­niej­sze fu­ter­ko...ale Je­go to nie za­dowa­lało. Nie pot­rze­bował se­tek in­nych pluszo­wych przy­jaciół. Pot­rze­bował tyl­ko te­go je­dyne­go, które­go zgu­bił kiedyś ja­ko dziec­ko w le­sie. Te­go, które­mu po­wie­rzał wszys­tkie swo­je prob­le­my, który widział ja­ko je­dyny Je­go łzy i smut­ne oczka.
Nig­dy Go nie od­na­lazł.