Little Wing

a sio, sio, łzy w oczach!

Wiecie na co mam wielką ochotę? Zniknąć. Tak poprostu, żeby mnie nie było. Chciałabym się stać czymś niematerialnym, bezkształtnym, nienamacalnym... nieistniejącym.

Czemu wracasz, głupia depresjo? Dlaczego nie możesz sobie pójść w cholerę? Nie wracaj do mnie! Idź sobie...

Czuję się dziwnie. Łzy same płyną po policzkach, nie umiem ich zatrzymać. Czy to świadczy o moim braku inteligencji? Może to dowód na to, że wcale nie jestem tak "zajebista" za jaką mnie macie? Dziękuję, że niektórzy tak o mnie myślą, ale taka nie jestem. Daleko mi do ideału, daleko mi do "zajebistej", daleko mi do "czegokolwiek". Blisko mam tylko do dna. Mogę je dotknąć, jest tuż pode mną. Jest idealnie na zajebiste wyciągnięcie jakiejkolwiek ręki. Plotę bez sensu? Czego można się spodziewać po istocie bez sensu życia?

Nie, nie mogę go odnaleźć. Szukam go w sobie, w ludziach, w świecie, ale nigdzie go nie widzę. Mój "sens życia" narazie nie istnieje. Może czeka na innym piętrze Nieba.

Zastanawia mnie, dlaczego otrzymałam szansę? Dlaczego urodziłam się z taką, a nie inną świadomością istnienia? Dlaczego po przeprowadzce, odkryciu kilku dziwnych zbiegów okoliczności i poznaniu kilku odpowiednich ludzi zaczęłam inaczej postrzegać świat? Czy to był krok do mojego wtajemniczenia? Nie ogarniam tego wszystkiego... nie mam pojęcia o co mi tak właściwie chodzi.

Mówiąc o "szansy" mam na myśli odbudowanie swojej karmy. Ponownie trafiłam na ten świat, żeby móc w następnym wcieleniu już TU nie wrócić. Tylko czemu świadomość tego aż tak boli? Dlaczego jestem w pełni świadoma, że jednak tu wrócę? Mam wrażenie, że nic nie robię ze swoją karmą, jest nawet gorzej niż lepiej. Chyba coś spieprzyłam ze swoją "misją". Przepraszam, jeżeli mnie słyszysz, kimkolwiek jesteś ,sprawująca nad światami pieczę, Siło...

Ja chcę już stąd zniknąć! Nienawidzę tego świata...pełno w nim obłudy i niesprawiedliwości... głupoty! Pełno myślących, że "wiedzą lepiej" istnień, które nie potrafią innych wysłuchać, przyznać innym rację, zamilknąć na chwilę! Choroby, kłamstwa, sztuczne uśmiechy, plastikowe twarze, hipokryzja, śmierć, ironia... coś co nawet nie powinno być nawet nazywane miłością czy przyjaźnią. Nie umiemy kochać, nie umiemy się przyjaźnić. Nie potrafimy ŻYĆ.

Nie mówicie mi, że nie powinnam narzekać, bo mam "wszystko". Co mi po "wszystkim", skoro muszę żyć z taką, a nie inną świadomością? Rozumiecie, dlaczego jestem jaka jestem? Dlaczego nie umiem myśleć pozytywnie o samej sobie? Dlaczego potrzebuję zrozumienia i gestów, które pokażą mi "nie jesteś sama" czy "dasz sobie radę, naprawisz TU to, co musisz"? Potrzebuję wiary w ludzi, ale niestety, jej nie mam. Zawodzę się sama na sobie i innych. Smutno mi, gdy nie mogę znaleźć z wami wspólnego języka, choć bardzo tego chce. Tak naprawdę, jest tylko jedna osoba, która mnie dokładnie rozumie, choć ma bardziej przejebane życie. Jest jedyną osobą, która wierzy, że mogę być wcielonym aniołem.  "Wariatka", pomyślicie.

Przepraszam was, że jestem, jaka jestem, ale się nie zmienię. Na zawsze pozostanę w waszych oczach małą, głupią i wiecznie zapłakaną sos. Sos uważaną za wariatkę i osobę nieinteligentną.

Kocham was, choć wiem, że wy mnie nie.

Chciałabym oddać wam całą siebie, ale każda moja próba jest odtrącana.

Nie mam nawet szansy rozłożyć swoich skrzydeł. Nie mam tylu rąk, aby móc wszystkich objąć, tylu was kocham.

Chciałabym, żebyście posiadali tę świadomość.

I wiecie co jeszcze? Chciałabym polecieć...

Mamo, dziękuję za wszystko. Będzie dobrze. Będziesz zdrowa...

K., choć tego NA PEWNO nie czytasz, dziękuję. Będziesz wiedział, za co.