Czy czasem czujesz potężne uderzenie w klatkę piersiową, a głównie w serce?

Pamiętasz jakikolwiek moment, gdy miałeś ochotę zapaść w głęboki sen i obudzić się, kiedy ta niszcząca siła przestanie cię dusić? I czujesz, jakbyś tracił powietrze? NIC, zupełnie NIC nie pomoże na to uczucie. Żadna siła nie obroni nas przed tym, czego każdy człowiek na swój sposób się boi - jeden z powodu nieprzyjemnych przeżyć życiowych, drugi z powodu tęsknoty do dobrego, a jeszcze inny dlatego, że nigdy nie osiągnie tego, o czym kiedyś marzył;

każdy z nas w pewien sposób boi się wspomnień.

Wyobraź sobie - czujesz niesamowitą pustkę w głowie, jakbyś stracił rozum na kilka sekund. Twoje ciało odmawia posłuszeństwa, każdy kolejny oddech zabiera ci cenną siłę. Stajesz się takim chodzącym warzywkiem. Słyszysz wewnętrzny głos, który każe ci wziąć telefon, słuchawki, może czasem kartkę i długopis, i jak najszybciej paść na łóżko,

włączając piosenkę, byleby jej tekst miał sens.

Uderzenie myśli zasnuwa twój umysł ciężką mgłą wspomnień. A to wszystko, gdy twój dzień od pobudki zmierza w złym kierunku... W kierunku ciemnego lasu. Wsłuchujesz się w głośne basy, cudowne dźwięki gitar, perkusji, głosy wokalistów

i próbujesz zasnąć, choć na krótką chwilę. Ale sen jak na złość nie przychodzi. Zamiast tego czas zabija pogrążenie się we wspomnieniach.

Widzisz siebie w sytuacjach kryzysowych? Łzy? A może jednak nie? Może jednak ta postać stojąca nad tobą, zaznała litości? Smutek nie zna czasu, gdy ty potrzebujesz szczęścia, uśmiechu. Nie możemy mówić o litości, ani współczucia.

Smutek to brat śmierci, a ta nie wie, czym jest empatia.

Mija jedna piosenka. Druga - może nieco weselsza. Uświadamiasz sobie, że nie jest tak strasznie. Nawet, jeśli nie masz wielu przyjaciół lub nie masz ich wcale, to i tak

pozostały ci marzenia, a te są warte więcej niż uczucia ludzi,

którzy przemijają z wiatrem. Wstajesz. Wstajesz, by później upaść ponownie. Nadchodzi bowiem trzecia piosenka, smutna, delikatna. A tekst... Przypomina ci tylko to, co najgorsze.

Nie próbujesz hamować łez,

wypływają spod zaciśniętych łez, a fala wspomnień raz po raz przerabia cię na pełną chaosu papkę z mnóstwem wad. Smutek jest tak okropny, nie do zniesienia, że możesz czuć się zmuszony sięgnąć po środku bolesnego oczyszczenia.

Żyletka jest najbliżej - orientujesz się. Ale nie bierzesz jej do ręki.

Patrzysz pustym wzrokiem na przestrzeń i skanujesz ostatnie dni. Piosenka czwarta - budzisz się z agonii. Wiesz bowiem, że wszystko się ułoży. Uświadamiasz sobie, że nie jesteś sam.

Ktoś wspiera cię, choć nigdy się nie poznaliście.

Może jest osoba, która martwi się o wszelkie personifikacje nieszczęść?

Może jest tam i modli się, by nikt nie zrobił sobie niczego złego?

Może próbuje przekazać ci swoją pomoc poprzez słowa? Może czeka, mówi, każe słuchać. Koniec tortur - piosenka piąta.

Słyszysz słowa, dzięki którym sie unosisz. Choćby to, aby się nie poddawać.

Chociażby to, aby żyć i robić to, na co tylko ma się ochotę. Aby trwać i zmieniać świat, bo to nie my potrzebujemy go, ale on potrzebuje nas, by to wszystko miało jakiś sens. Ziemia bez ludzi? Spójrzmy głębiej. Zacznijmy czytać pomiędzy wierszami, a to pytanie nabierze głębszego znaczenia. Wstajesz zdecydowanym ruchem,

ocierasz policzki

z pozostałych łez. Dziękujesz sobie w duchu, że jesteś silny, ale powinieneś dziękować tym, którzy chcą ratować potrzebujących.

A ci wybawiciele stoją na scenie i mówią do ciebie. Przekazują ci coś, czego niektórzy nie rozumieją. I nie zrozumieją, dopóki nie poznają smaku cierpienia.

Nie martw się, nie jesteś sam.

Nie tylko ty cierpisz, nie tylko ty martwisz się, co będzie jutro. Ale dziś to dziś.

Żyj teraźniejszością.

Nie zapominaj jednak o przeszłości, bo to ona pozwala nam stawiać kolejne kroki, pozwala sie uczyć na