16042017

Gdy mówię, że chciałabym umrzeć, nie mówię, tego "bo tak". Mówię to, bo tak jest. Bo boję się życia, bo jestem słaba, bo świat nie jest taki jaki chciałabym, by był. Jedyne czego mi brakuje to odwagi. Nie chciałabym, żeby moi przyjaciele do końca życia tęsknili za mną, ale skąd mogę mieć pewność, że nie zostałabym zapomniana? Dziś cudowny dzień, Chrystus Zmartwychwstał, PRAWDZIWIE ZMARTWYCHWSTAŁ, a ja? Znowu mam wrażenie, że umieram, że otacza mnie czarny mrok, któego w moim życiu jest zdecydowanie za dużo. Kiedy nauczę się rozjaśniać ciemnośc, która tak przytłacza? Cały kwiecień, bez mojej Pani P i jak kończę? To pierwszy wpis w moim dzienniku.

Witam Was, trochę na odwrót, bo po wpisie, jestem Veronica.

Smutna porcelana, to ja.