Ósme.

"Spadający w przepaść nie pyta,

czyje ręce wyciągają się, by go ocalić."

Paulo Coelho.

Człowiek żyje dla swojej przyszłości.

Kocha się za nic. Nie istnieje żaden powód do miłości.

Miałem wrażenie, że jesteście dwiema nutami jednej symfonii, a wasze łzy się zlewają pomimo dzielącej was odległości.

Pamiętaj że wszystko, co uczynisz w życiu, zostawi jakiś ślad.

Dlatego miej świadomość tego, co robisz.

Czasami miłość wiedzie w otchłań nas samych, a co gorsza ludzi, których kochamy.

Który dzień w naszym życiu nigdy nie nadchodzi?

Jutro.

Co jest najśmie­szniej­sze w ludziach:

Zaw­sze myślą na od­wrót: spie­szy im się do do­rosłości, a po­tem wzdychają za ut­ra­conym dzieciństwem. Tracą zdro­wie by zdo­być pieniądze, po­tem tracą pieniądze by odzys­kać zdro­wie.

Z troską myślą o przyszłości, za­pomi­nając o chwi­li obec­nej i w ten sposób nie przeżywają ani

te­raźniej­szości ani przyszłości. Żyją jak­by nig­dy nie mieli um­rzeć, a umierają, jak­by nig­dy nie żyli.

 W życiu bo­wiem is­tnieją rzeczy, o które war­to wal­czyć do sa­mego końca. 

Miłość jest jak nar­ko­tyk. Na początku od­czu­wasz eufo­rię, pod­da­jesz się całko­wicie no­wemu

uczu­ciu. A następne­go dnia chcesz więcej. I choć jeszcze nie wpadłeś w nałóg, to jed­nak poczułeś już jej smak i wie­rzysz, że będziesz mógł nad nią pa­nować. Myślisz o ukocha­nej oso­bie przez dwie mi­nuty, a za­pomi­nasz o niej na trzy godzi­ny. Ale z wol­na przyz­wycza­jasz się do niej i sta­jesz się całko­wicie za­leżny. Wte­dy myślisz o niej trzy godzi­ny, a za­pomi­nasz na dwie mi­nuty. Gdy nie ma jej w pob­liżu - czu­jesz to sa­mo co nar­ko­mani, kiedy nie mogą zdo­być nar­ko­tyku. Oni kradną i po­niżają się, by za wszelką cenę dos­tać to, cze­go tak bar­dzo im brak. A Ty jes­teś gotów na wszys­tko, by zdo­być miłość.

Jeśli ktoś pro­si nas o po­moc, to znaczy że jes­teśmy jeszcze coś warci. 

Jeśli szczęście się do nas uśmie­cha, to trze­ba z te­go korzys­tać i sta­rać się mu do­pomóc, tak jak ono po­maga nam.

Ja­kim spo­sobem światło do­ciera do wnętrza do­mu ?

Przez ok­na ot­warte na oścież. A jak do­ciera do ludzkiej duszy ?

Przez wro­ta miłości, o ile są otwarte. 

Spa­dający w prze­paść nie py­ta, czy­je ręce wy­ciągają się, by go ocalić.

Świat, w którym żyje­my sta­nie się lep­szy al­bo gor­szy w za­leżności od te­go, czy sa­mi będziemy lep­si czy gor­si. Tu właśnie przychodzi z po­mocą siła Miłości, bo zaw­sze, gdy kocha­my,

to prag­niemy być lep­si niż jesteśmy.