Auschwitz.

tyle czasu.

mój pech do ludzi polega na tym, że jak kogoś poznaje to mieszka trochę daleko i to w miejscu w którym rzadko bywam. to tak bardzo niesprawiedliwe ! 

Dzięki za przypomnienie człowieka o którym chciałam zapomnieć.

tęskno za obozem i mam wrażenie że nowe znajomości też zaczynają się psuć. 

dziwnie się czuje w towarzystwie pewnych ludzi, chyba się ulotnie. 

ostatnio czuje się jak mgła, ale to takie szczegóły.

znowu siadam sobie sama i słucham muzyki, a ciało poddaje się rytmowi i kołysze się na boki.

tak w sumie to jestem szczęśliwa , ale też tęsknie za moimi ludźmi.

oni chyba nie są już moi, nie odzywają się.

ogólnie to wszystko takie dziwne jest :D

odkrywam w sobie jakieś nowe ukryte oblicza.

pielgrzymka jak zwylke zleciałą zbyt szybko, poznać nowych ludzi,

znów pośpiewać i wyjść na Sokolicę.

czuję się tam tak bardzo wolna. 

jestem tym górskim powiewem, który porusza liśćmi wiekowej limby.

słyszę te ciche szepty górskich rusałek i jest mi tak cholernie dobrze.

czuje się jakbym była duchem i nic i nikt nie może zakłócić tego błogiego stanu. 

siedzę na zimnej skale i patrzę na przepiękny Dunajec.

a później cały czar pryska, trzeba zejść w dół i wraca ten szary świat.

to takie przykre kiedy traci się sen na jawie.

wcześniej było Tarnów, najbardzej niezapomniany koncert w moim życiu.

poznać tyle ludzi i znów czuć się zajebiście . 

No a za tydzień Sieradz. 

Brak siły i chęci. 

Ambicja umarła .

Tyle rzeczy tak mało czasu  :O

Szok po wycieczce i nowy światopogląd .