Cześć Tato.

Trochę nie wiem od czego mam zacząć. Może od tego, że strasznie tęsknie i muszę to z siebie wyrzucić. Dostałam piękny list, do którego będę często wracać, będzie mi on dawać siłę.

Wiesz, nadal nie zmieniłam zdania chociaż mam inny tok myślenia. Chcę żyć w przekonaniu, że po prostu wyjechałeś, lub jesteś w warsztacie i jest Ci tam dobrze. Zresztą, to nie ważne gdzie, ważne że jesteś gdzieś obecny.

Piszę, bo wierzę, że każde moje słowo do Ciebie dociera. Mam Ci tyle do opowiedzenia. Potrzebuję Cię tu i teraz. Potrzebuje twoich rad, twojego ciepła. Niby daję z siebie dużo, ale doskonale wiem, że gdybyś tu był dawałabym jeszcze więcej. Trochę już wyrosłam, zmieniłam się, czas mnie zmienił. Wiesz, chyba na gorsze. Doszły nowe wady, myślę że gdybyś tu przy nas dziś był, byłabym innym człowiekiem. Z tego jaka teraz jestem wcale się nie cieszę... Trudno mi tato, ale cały czas o Tobie pamiętam i tęsknie. Takie osoby jak ty są niezastąpione. Jak do tej pory nie spotkałam lepszego tancerza, komika, mechanika, żartownisia, piosenkarza i kucharza na świecie. Pozostajesz najlepszy - na zawsze. Nie wierzę i nie chcę w to wszystko wierzyć, że nasza droga się już skończyła. To przerażające, że nie mogę nikomu powiedzieć "to mój Tata". Strasznie mnie to boli. Nawet te słowa, zdjęcia czy opowiadania o Tobie, nie opisują cząstki jaki naprawdę jesteś. Wierzę, że pamiętasz o mnie, bo czasem mi się śnisz. Ja nawet nigdy nie chciałabym zapomnieć...

Te niezastąpione chwile, tęsknię za tym. Kocham Cię najmocniej, całym moim sercem.. 

Chciałabym, żebyś był ze mnie dumy. Przynajmniej ty.

Tyle starań by poprawić sobie humor i nic nie działa. Jeszcze będę próbować. 

P.S. A ja Aniu, wielbię w Tobie wszystko. Dziękuję, że jesteś dla mnie taka dobra. Dziękuję za ten list.