Too late for love cz.50

-Patryk- wypowiedziałam te słowa prawie nie słyszalnie jednak na tyle głośno, że je usłyszał. Chłopak przygląda mi się wzrokiem pozbawionym jakichkolwiek emocji i uczuć.
Nie pewnie stawiałam kroki w Jego kierunku.
-nie zbliżaj się- warknął.
-spokojnie- mówiłam patrząc mu prosto w oczy.
-Ciebie tu nie ma odeszłaś, a to że Cię widzę to tylko wytwór mojej chorej wyobraźni- zaczął nerwowo zaciskać pościel rękoma.
-ja naprawdę tu jestem. W co Ty się wpakowałeś- kręce bezradnie głową.
-Ja?- spojrzał pytająco. -To wszystko przez Ciebie zostawiałaś mnie samego, a ja głupi cię kochałem- podniósł się z łóżka i stał na przeciwko mnie. Widziałam w Jego oczach wściekłość i furie.
-przecież byłam Ci tylko potrzebna,żebyś się zemścił- zaczęłam cofać się do tyłu.
-wtedy kiedy powiedziałaś mi o ciąży coś we mnie pękło. Nie mogłem i nie potrafiłem zrobić tego co zamierzałem,a Ty uciekałaś jak zwykły tchórz. Czy ty kiedykolwiek kogoś kochałaś?-wycedził przez zaciśnięte zęby. Po chwili poczułam za sobą opór, jak się okazało wpadłam na ścianę.
-kochałaś? -krzyknął zaciskając swoje dłonie na mojej szyi.
-Tak-z moich oczu zaczęły wypływać łzy.
-Ty nikogo nie kochałaś, nie potrafisz kochać- mówił coraz bardziej wściekły. -a gdzie dziecko?też je porzuciłaś- docisnął mnie do ściany.
-moja córeczka, ja- zaczęłam bełkotać.
-co jej zrobiłaś?-jego wściekłość osiągnęła apogeum.
-Patryk ja- chwilę się zawahałam- tak masz rację zostawiłam ją- z moich oczu wpływały łzy.
-jak mogłaś, co z Ciebie za matka-krzyczał
-teraz jestem aniołem- kiedy usłyszał te słowa cały pobladł i odsunął się jak porażony prądem.