moje ręce opadaja z sił albo raczej z bedradności.Kompletnie nie wiem co mam robić,czuję sie jak skończone gówno,to o czym się dowiedziałam przywarło mnie do ściany.Chciałbbym o tym z kimś porozmawiać ale wiem że nikr mnie nie zrozumie,nikt nie poczuje tego co ja.Nie wiem,naprawdę chciałałam wiele razy żeby było romalnie mieć w miare normalną "rodzinę" ale sama na siłe niczego nie zdziałam przecież,więc teraz ja nie wyciągnę pierwsza ręki do Ciebie,o nie,nie ale jestem 100% pewnia że nawet teraz o mnie nie myślisz i mogę się założyć że nawet nie pomyślałeś w przeciągu tygodnia,bo byłes zajęty,jak zwykle..Po prostu wiem że nigdy Ci tego nie wybaczę,nigdy,zawszę będę mieć do Ciebie żal,będę czuć obrzydzenie bo jak mozna być takim no dupkiem dla swojego własnego,ale już nie jedynego dziecka.Boli mnie to że ktoś po raz kolejny zastąpi moje miejsce,które powinno być MOJE.Odkąd dowiedziałam się o tym,każdego dnia,każdego wieczoru płaczę,bo nie mogę tego po prostu wsyztskiego ogarnąć,nie mogę znieść myśli że i Bianka i te dziecko? będą miały coś czego ja nie mam,Ojca którego tak cholernie potrzebuje.Czy prosiłam o tak wiele?Wiem że nigdy nie będzie tak jak dawniej,czasu nie da się cofnąć,dostawałeś szanse na anprawienie tego ale ja więcej nie zniose,nie zniose więcej porażek,teraz się przemęcze,dam radę bez Ciebie,teraz kiedy potrzebuje i potrzebowałam Cię najbardziej-Ciebie nie było,więc nie zdziw się proszę gdy kiedyś za mną zatęsknisz,wtedy nie waż się kurwa nawet znów wchodzić do mojego już poukładanego życia,sam zdecydowałeś odejść to się tego trzeymaj do usranej śmierci.Mam nadzieje że Bianki i dziecka nie zostawisz kiedyś tak jak mnie.I wiedz że dla mnie nie zasługujesz na miano mojego "ojca".

chcicłabym powiedziec Ci to wprost ale cóż,jest tak a nie inaczej,i tu tylko mogę się rozpisać na ten temat.

chcę by wreszcie było lepiej..