Okoliczność.

Na tą okoliczność, jaką dzisiaj przeżyłam, miałam dziwne przemyślenia. A co najważniejsze porozmawiałam sobie z tatą na temat śmierci. I usłyszałam chyba najsmutniejsze słowa w życiu. "Człowiek przez większość czasu układa sobie plany, ma ambicje na wielkie czyny, a tu z dnia na dzień może skończyć się twoje życie."To straszne aczkolwiek prawdziwe. Dzisiaj patrząc na tych ludzi, na moja ciocię(zmarłą), która męczyła się w chorobie przez dobre kilka lat, miałam w oczach łzy. Ale to były łzy dumy i smutku. Dumy, gdyż wiele ludzi po tym jak usłyszą jaką mają chorobę, od razu się poddają, a ona ciągle walczyła, ciągle. Latami. Było mi jednakże smutno bo uświadomiłam sobie, że zostawiła osobę, z którą spędziła całe życie. I przygnębia mnie myśl, że ta osoba codziennie będzie przychodzić do pustego domu, do domu gdzie ona zostawiła wiele wspomnien, radosnych i tych bolesnych w tym momencie. Bo ta osoba będzie się kładła teraz do łóżka ze łzami, że nie ma nikogo teraz przy niej. Na tą myśl jest mi smutno. Bardzo smutno, ale widzę w swojej cioci coś więcej. Osobę która walczy do końca, która nauczyła mnie nie rezygnować nawet jeśli jest ciężko.I dobrze wiem o tym, że nie chciałaby, żeby ktokolwiek za nią płakał, bo teraz jest jej dobrze, nie odczuwa tego strasznego bólu co 4 dni wcześniej. I będę się głośno chwalić że mogłam mieć taką osobę w swojej rodzinie. Dziękuję i dobranoc.

Pytanie?