Tak bardzo mi Ciebie brakuje, tak bardzo... Niby oddycham, ale bez Ciebie się duszę. Mam wrażenie jakbym umierała minuta po minucie, bo jesteś zbyt daleko. Twoja nieobecność tak bardzo boli.
Jest we mnie tyle emocji i to często sprzecznych. Tak bardzo cieszę się, że podjęłaś taką decyzję, że dałaś nam szansę. A z drugiej strony za chwilę przypominają mi się zdjęcia, które zobaczyłam niedawno w Twoim telefonie i to, że nie wiedziałam o pewnych rzeczach, że mnie okłamałaś. Jak o tym pomyśle to tak bardzo boli, bo myślałam zawsze, że jestem na tyle ważna, że nigdy świadomie mnie nie okłamiesz. I w takich chwilach jak dziś, gdy usłyszałam po raz kolejny "bo my z A.... " - przypomina mi się to jeszcze bardziej i drżę. Jest we mnie wiele strachu, lęku. Nie chcę, by kiedykolwiek to się powtórzyło, bo wiem doskonale jak bardzo to wszystko niszczy i jak bardzo trudno zaufać na nowo. Ale dałam Ci tę szansę, ostatnią i mam nadzieję, że ją wykorzystasz w pełni. Tylko czasami musisz brać przez pół moje zachowanie, bo ono wynika ze strachu, z kłamstw (które mam nadzieję, że już nigdy się nie powtórzą). Nie chcę, nie mogę Cię stracić, bo czuję że jesteś miłością mojego życia. I wierzę w to bardzo, że ten sierpień jest przełomowy w naszej relacji, w naszym związku. Tak bardzo chciałabym się do Ciebie przytulić, poczuć Twoje ciepło, aby Twoje ramiona uspokoiły moje rozdygotane serce.
Twoja nieobecność boli...