Niby tak blisko, a tak daleko, niby dalrko, a tak blisko. Nigdy nie doceniany tego co mamy, dopiero gdy to stracimy, kiedy jest juz za pozno, wtedy zdajemy sobie sprawe, jak bardzo nam tego brakuje. Bo bajgorsze nie jest rozstanie, najgorsza jest ta pustka, ktora wypełnia nas, w srodku. My prosci ludzie, nie rozumiemy tego, nie umiemy doceniac rzeczy, na ktorych tak bardzo nam zalezy. Dopiero po jakkims czasie spotrzegamy sie, jaka napraede maja one wartosc. Najczesciej jest juz za pozno.