.

Znów ten niepokój.

Zasypiam słuchając muzyki.

Tylko polskiej, żeby móc całkowicie skupić się na tekscie.

I nie mysleć.

Bo te ciche nocne godziny są najgorsze.

Zasypiam przy włączonym świetle, bo w ciemności ukrywają się złe mysli.

Patrzę w oświetlony sufit i wyszukuje smug w białej farbie.

Byle tylko nie myśleć.

Bo ciemne noce są najgorsze.

Chciałabym móc odkleić się od tego życia, od swojej świadomości.

Być wolna.

A tymczasem... Snuję się jak cień samej siebie i...

No właśnie. Jestem roztrzaskana na 1000 kawałeczków.

Nienawidzę fioletu.

***

Pochylona nade mną kudłata blond głowa, a ja robię wszystko, żeby nie patrzeć w te niepokojąco jasne oczy.

Obejmujące mnie ramię z wysokości metr-dziewięćdziesiąt-jeden.

Ma spierzchnięte usta, pachnie jakoś tak... że chowam nos za jego uchem.

Bawimy się swoimi palcami, wyczuwam gitarowe odciski.

Słucham zachrypniętego głosu i się unoszę.

I wtedy jest mi lekko, bezproblemowo, słodko.

Ale nie wiem na czym stoję, kiedy tylko mówisz 'dobranoc, kocham Cię'.

Nie chcę już tego. Ja już nie wierzę.

Boże, Boże... Nie mam nad sobą władzy.

***

Coma.