closer.

bezradność, dezorientacja.

nade wszystko niepewność.

co będzie? co ma być?

czy już zawsze będę krzyczeć do wewnątrz?

zaplątana w domysły, skuta lękiem o każdy, najdrobniejszy aspekt mojego życia?

wciąż się boję, tylu rzeczy, a wciąż dochodzą nowe, coraz straszniejsze. długimi palcami strachu ślizgają się po mojej bladej skórze, zostawiają za sobą ślady zimna, gęsiej skórki, dreszcze. jestem fobią na dwóch nogach, bojącą się samej siebie.

nie mam zaczepienia, nie mam nic stałego, nie mam nawet miejsca, w którym czuję się bezpiecznie, nie mam domu, któy zasługiwałby w pełni na swoją nazwę.

jestem liściem, piórem, dmuchawcem, skrzydłem ważki, balonem, pyłkiem targanym przez wiatr.

 jak będąc tak ciężkim, można czuć się tak ulotnie, krucho, w złym tego słowa znaczeniu?

boję się, że kiedyś ktoś, zaciśnie na mnie zbyt mocno dłonie, że pęknę z perlistym trzaskiem, jak kruche szkło i posypię się w miliard kawałków na ziemię.

ale najbardziej boję się tego, że będą to dłonie, które darzę głębokim uczuciem, te, które są dla mnie synonimem bezpieczeństwa, zrozumienia, te które powinny być moim schronem.

boję się, że będą powoli i prawie niezauważalnie zaciskać się w pięści, a ja zostanę naga, wystawiona na wszelkie niebezpieczeństawa, obdarta z nadziei i chęci do życia, do oddychania.

chudnę, więc czemu nie czuję się choć odrobinę spokojniejsza, szczęśliwsza?

wszystko się zapętla. tak bardzo.