tak długo.

wiedzieliście, że można płakać z miłości?

można.

nagle, długo, gwałtownie, nie wycierając wcale twarzy z łez, bo to dobre łzy, nie ma w nich cierpienia.

są błogosławieństwem duszy, która oddałaby życie za drugą duszę, za ciało, za umysł, za każdą komórkę i atom człowieka, w którym streszcza się jej cały świat i sens istnienia.

nie można ogarnąć tego w całości rozumem, to pochłania świadomość,czarna dziura miłości, w której nie ma logiki czy prostych odpowiedzi na trudne pytania. W ogóle nie ma odpowiedzi. Są uczucia, emocje. Tak gwałtowne, mocne, tak wyraźnie odczuwalne,

że wyciskają łzy z oczu.

Muszę przestać analizować, próbować zrozumieć, nadawać nazwy, porządkować.

To magia, to nienamacalność, to niewytłumaczalne, to pozafizyczne, to my.

Tak bardzo pragnę być idealna. Dla siebie, dla Ciebie.

Chcę, żeby dostrzegł we mnie żadnej skazy, niedociągnięcia, imperfekcji.

Wiem, że kochasz wszystko co mam, ale ja chcę, muszę być idealna.

wystające żebra, kolce bioder, prześwitujące przez skórę kręgi kręgosłupa, rachityczne kończyny,

to wszystko budziło moją fascynację i pożądanie, jeszcze zanim dowiedziałam się, że to zalicza się do kręgu Twoich preferencji.

Moje pożądanie idealnego ciała, zamieniło się w obsesję, bo teraz muszę być idealna dla dwóch osób. Dla Ciebie i siebie.

To nie daje mi spokoju. Myśl, że wciąż sobie odpuszczam. Że głupie zemdlenie i z trudnością łapany oddech zniweczył moje długie starania. Jedzenie daje mi fizyczne życie i jednocześnie zabija mnie psychicznie.

Nie mogę na siebie patrzeć, ponoć mam zniekształcony obraz. 

Wychudzenie, znajdź mnie, opleć, wessij, ogarnij, zabierz całą, a oddaj ideał o jakim wciąż obsesyjnie myślę.

Kości, tak bardzo ich pragnę, doskonale zdaję sobie sprawę z szaleństwa tego podejścia.

Nie umiem inaczej. Chodzę pod rękę z autodestrukcją, ale jeśli to ona ma sprawić, że dosięgnę swoich marzeń, że przestanę wyklinać i torturować własne ciało - bądźmy nadal przyjaciółkami. Prowadź mnie.