zawalił mi się świat. tak po prostu. nie sądziłam, że może zdażyć się to tak szybko. w jednej chwili byłam najszczęśliwsza osobą na świecie, a w drugiej miałam ataki płaczu i paniki. nie wiem, co mam teraz zrobić. co chwile płacze, przestaje, płaczę głośniej. zawalił mi się świat. nigdy, w najgorszych snach nie sądziłam, że może to się tak skończyć. chciałam razem walczyć z tym co przyniesie przyszłość, z tego czego boję się najbardziej, chciałam spróbować. wszystkie moje marzenia, pragnienia ulokowałam już w nas. teraz to wszystko zniknęło. jedno pstrykcięcie palcami. czuję, że nie mam już celu w życiu. wszystkie umarły wczoraj. nie sądziłam, że można pokochać kogoś tak bardzo, żeby mieć problemy z oddychaniem, kiedy tej osoby zabraknie. najgorsze jest to uczucie, kiedy wiesz, że ktoś już cię nie chce. nie umiem tego opisać. nie mogę tego zrozumieć. tak bardzo chciałam iść przez życie razem, teraz jestem sama. nie mogę jeść, spać. nie wiem jak dać radę, nie wiem, czy w ogóle się da. wszędzie gdzie nie spojrze, wszystko mi przypomina o nas. nie ma nas. jak mam dać radę, kiedy wszystko w co wierzyłam zniknęło. jeżeli to nie jest definicja złamanego serca, to przynajmniej powolnej samodestrukcji. nie wiem już nic, nie wiem, jak można odrzucić kogoś po takim czasie. ciężko to mało powiedziane