time

czas. przemija nieubłaganie. dlaczego nie da się go zatrzymać. dlaczego doba nie ma 48 godzin.?

narzekamy na brak czasu, a tak na prawdę ile z niego potrafimy maksymalnie wykorzystać?

czyż nie tracimy go bezsensownie na rzeczy, które nie przyniosą nam większych korzyści?

marnowanie czasu sprawia nam przyjemność. złudną.

gdy zaczyna go nam brakować obrzucamy się wyrzutami, że nie zagospodarowaliśmy go odpowiednio wcześniej.

tak wygląda życie. nieprzemyślane decyzje, zachowania. potem wyrzuty, żal, złość.

a przecież mamy nad tym kontrolę. mamy kontrolę nad sobą i swoim własnym życiem.

ale nie chcemy z tego korzystać, zamiast żyć wolimy wegetować.

nie lubimy się męczyć, przepracowywać. nic nam się nie chce, najchętniej odpoczywalibyśmy nałogowo.

ale to tak na prawdę nie uczyni nas szczęśliwymi.

gubimy się. nie potrafimy się zmotywować, wziąć w garść. jesteśmy słabi. a przynajmniej tak myślimy.

nie podejmujemy walki, bo tak łatwiej. przegrywamy własne życie.

ja przegrywam. tyle marzeń, planów, celów, pragnień.

działań brak.

dzień spędzony na biernym wpatrywaniu się w ściany, ekran komputera, bezsensowne myśli.

zamartwianie się, strach, wyobrażanie najgorszego.

gdzie w tym wszystkim szczęście?

nie chce mi się.

nie chce mi się sprzątać, dbać o siebie, uczyć. nie jem zdrowo, nie ćwiczę, psuję sobie wzrok, krzywię kręgosłup.

śpię w makijażu, bałaganię, przeczytam pół strony i odrzucam książki na bok. 

nie modlę się, nie dbam, nie staram. nie żyję.

skąd wziąć motywację do życia?

słomiany zapał. to nie to. to nie sposób.

staranie się dzień, dwa, tydzień.

a potem powrót do starych nawyków, do nieszczęścia.

nie czuję się szczęśliwa.

nie spełniam swoich marzeń.

moja wegetacja mnie zabija.

ja sama siebie zabijam.

nie wiem jak sobie pomóc.

może trzeba to zrobić siłą?

lubię pisać blog, papierowy pamiętnik mi umyka.

więc może to będzie jakiś sposób..

jeśli nie, to ja już sama nie wiem jak sobie pomóc.