Być żoną, to pożegnać Cię na zawsze,

zakopać wszystkie niesforne pocałunki skradzione w samochodzie,

utopić na dnie jeziora wspomnienia z naszej ostatniej nocy w nim spędzonej,

zamknąć w skrzyni każde głuche kocham Cię jakie Ci dałam,

wyrzucić z pamięci błądzenie w blaski księżyca trzymając się za ręce.

Zapomnieć wszystkie lata w których moja dziecięca fascynacja Tobą kazała mi myśleć, że to właśnie miłość.

Jednostronna, patetyczna, głupia.

Szukanie Ciebie w każdym mężczyźnie mnie zmęczyło,

a później okazało się, że nawet nigdy Cię nie znałam, a goniłam za wyobrażeniem, któremu nawet byś nie sprostał.

6 lat temu zachorowałam.

Potem powoli leczyłam złamane serce i myślałam, że już mi lepiej

Całe nastoletnie życie bolało mnie coś co sama na siebie ściągnęłam.

I gdy znowu pojawiłeś się kiedy byłam u progu dorosłości i w końcu byłam sama, myślałam, że to przeznaczenie.

Ale były to tylko długie wieczorne rozmowy, noc w pościeli mokrej od wody, gorące pocałunki i Kocham Cię, którego nie chciałeś usłyszeć,

A to wszystko, bo bardzo chciałam być kochana, ale nie wiedziałam, że to sama do siebie muszę mieć najwięcej miłości.

I OTO JEST MÓJ DZIEŃ NIEPODLEGŁOŚCI.

MOJA NIEZALEŻNOŚĆ WOBEC CIEBIE.

A TY STÓJ GŁUPCZE GDZIEŚ DUMNIE Z FLAGĄ W RĘKU, 

AŻ NIE ZMARNIEJESZ, AŻ SIĘ NIE ZMĘCZYSZ, AŻ TWOJE WŁOSY NIE STANĄ SIĘ SREBRNE.